Zingend mediteren, vaardig en onwetend

Een blog van Ank Schravendeel

Ik krijg zangles, ik leer een klassieke Indiase raga zingen. In India, in de hindoeïstische traditie, zijn muziek maken en spiritualiteit nauw met elkaar verbonden. Bij sommige scholen moet je – als je spiritueel leraar wilt zijn – kunnen zingen.

Na vier lessen kon ik een eerste toonladder zingen. Dat viel me niet mee: ‘Dit schiet niet echt op’ … Het leren van een reeks noten was niet het probleem. Het ging kennelijk niet alleen over de noten. Er was een voortdurend samen komen van weten hoe de noten moeten zijn – hoe ik dat moet zingen – én het ervaren van trilling, het horen van de klank, de verschillende hoogtes en registers, de stemming die werd opgeroepen. Om nog maar te zwijgen over tempo, ritme, improvisatie, variatie…

Ik herken hier een gegeven dat ik ook tegen kom als ik meditatie begeleid. Als ik anderen wil leren mediteren gebruik ik woorden, geef instructie, nodig uit om aandacht te brengen bij het lichaam, te openen, in contact te komen, het lichaam van binnen uit te voelen. Dat is een gestuurde actie, de aandacht wordt gebracht naar… Ik ben me er zeer van bewust dat dat nog niet het echte werk is. Opmerkzaamheid ervaren gaat niet op commando, is niet het volgen van een instructie. Het vraagt inzet, present zijn, de geest laten opletten. En het vraagt overgave aan wat niet gepland is, overgave aan dat wat zich als vanzelf aandient en gebruikt kan worden om opmerkzaam op te zijn.

‘Zingen is je stem toevertrouwen aan het ware van de stilte’, aldus Christian Bobin, een Franse dichter en schrijver. Zingen, geluid maken én daarmee de kern van stilte raken. Weten wat je moet doen om te zingen, vaardig zijn. En daarnaast: afstemmen op de ervaring, waarin je niet weet wat er gaat komen, niks te doen hebben, niet bewerkstelligen hoe de ervaring zal verlopen. De ervaring van zingend mediteren brengt me bij dat snijpunt: ‘Ik sta aan’ en ‘Het overkomt me’. Vaardig zijn en onwetend.

Geweld kent alleen maar verliezers

Een blog van Vipassana.nu d.d. 11.09.24 Het is nu alweer bijna een jaar geleden dat het geweld in het Midden-Oosten op 7 oktober 2023 is opgevlamd met de wrede terreuraanval…

Memento mori, memento vitea

Een blog van Joost van den Heuvel Rijnders Ook afgelopen zomer was ik weer op Vlieland. Een weekje op de Wadden voelt als een retraite. Het liefst loop ik op…

Bosbaden

Een blog van Katleen Janssens Het water valt met bakken uit de lucht terwijl ik een korte mindfulness oefening begeleid onder een afdakje. We zijn met z’n twaalven, nieuwsgierig om…

Ouder worden

Een blog van Dingeman Boot Kort geleden ben ik 90 jaar geworden. Het is alsof ik er nog aan moet wennen zo oud te zijn. Natuurlijk is het een zegen…

Wereldwijde verbinding – taal en hart

Een blog van Riët Aarsse Terwijl een aantal van mijn Vipassana.nu collega’s de 90e verjaardag van Dingeman Boot vierden, was ik ondergedompeld in een wereldwijde online Insight Dialogue weekend retraite.…

Dukkha … een kleine verkenning

Een blog van Chris Grijns Als we schrikken van de verkiezingsuitslag, ons machteloos voelen bij humanitaire nood, als we helemaal genoeg hebben van het dagelijks nieuws, of ons schuldig voelen…

Verbinden met onze kernwaarden

Een blog van Mirjam Schild en Frits Koster Vanaf 7 oktober heeft de wereld een enorme schok gehad met de geweldsuitbarsting in het Midden-Oosten, waarbij een pijnlijk oud probleem in…

Hoe jezelf te geven aan deze wereld

In het Vipassana Centrum in Groningen organiseren we activiteiten die ingaan op samenleven in deze overgangstijd. Meditatie geeft de mogelijkheid om bewust te zijn van wat er speelt in lichaam…

Op weg … het pad is de verlichting

Een blog van Mirjam Schild Een paar weekenden terug hadden we het voorrecht onze kleindochter van 1,5 jaar twee dagen om ons heen te hebben. We besloten na het avondeten…

Idolen, spirituele inspiratie en chanting

Een blog van Riët Aarsse Als twintiger was ik gegrepen door die diepe lach, haar intense aanwezigheid, rauwe stem  en vrolijke energie op het podium. Ik was fan van Tina…