Een blog van Mirjam Schild

Net voordat ik naar Israël vlieg voor een bezoek aan mijn broer, loop ik nog even door ons stadspark om de herfst in me op te zuigen. Lopende langs het water, tussen de struiken en onder de bomen, bewegen mijn voeten zich door een bed met vers gevallen bladeren.

Omhoogkijkend naar de oude beuken en eiken word ik verrast door een regen aan blaadjes die langs me heen dwarrelen. Ineens besef ik dat het loslaten van de blaadjes iets fantastisch is. Alleen maar, op deze wijze namelijk, kan er ruimte gemaakt worden voor nieuw leven.

Hoe vaak denken we misschien niet: ‘Ach wat jammer de zomer is voorbij, nu gaan we die herfst met regen en kou weer in.’ Echter, hoe zou het zijn als we de herfst kunnen begroeten vanuit de gedachte dat ieder loslaten, iedere verandering nieuwe mogelijkheden kan bieden?

Zouden we dan anders naar de lege takken kijken? Wellicht kunnen zien hoe de zon de boom verlicht op plaatsen waar hij eerst niet bij kon komen? Zouden we dankbaarheid kunnen ervaren naar de bladeren die de boom in staat hebben gesteld zaden en vruchten te ontwikkelen? Of dankbaar voor de hoeveelheid zuurstof die het aan de omgeving afgegeven heeft?

Een boom laat zijn bladeren los omdat hij anders zou uitdrogen in de winter en in de herfst. Zo kan hij ruimte maken om nieuwe processen inde kiem te ondersteunen. Een wijze boom…

In ons toilet hangt een spreuk: ‘Wat laten de blaadjes makkelijk los, nu ik nog.’ Ik moet altijd een beetje glimlachen want ik herken het van mezelf hoe ik soms moeite heb om sommige dingen los te laten. En dan heb ik het niet over materiele zaken maar veel meer over dingen die te maken hebben met mijn eigen ideeën over hoe iets zou moeten zijn. Of omdat ik het soms lastig vind om processen hun eigen tempo te laten gaan en geduld te hebben met hoe de dingen zich als vanzelf ontvouwen. Bijvoorbeeld het opgroeien van onze kinderen en het vertrouwen hebben dat ze heel goed in staat zijn om hun eigen pad te vinden. Loslaten denk ik dan, ruimte geven …

En zo is het ook met het ontmoeten van andere zienswijzen, ik beschouw mezelf als ruimdenkend en weinig oordelend maar dan ineens is daar iemand op een borrel die toch wel heel erg een andere mening heeft over hoe wij zouden kunnen omgaan met de klimaatcrisis. Ik voel dat ik in een verdedigingsmodus kom, klaar voor de strijd, ik heb een aarde te verdedigen en ben bereid dat te vuur en te zwaard te doen. Gelukkig is opmerkzaamheid dichtbij en zie ik de verkramping in mijn lichaam en in mijn geest.

Loslaten denk ik … ruimte geven, haal de kramp eraf. Luister naar de ander, geef ruimte aan dat wat er nog meer is … En dan: vanuit die ruimte is er weer verbondenheid met die ander. En in die verbondenheid kan ik luisteren, respecteren en de intentie zien van de ander. Ik heb mijn zienswijzen wellicht niet losgelaten, ik heb alleen maar de kramp eromheen laten vieren.

Loslaten is niet laten vallen, loslaten is ruimte geven. En in die ruimte ontstaat zomaar het inzicht dat het slechts de verschijnselen van de geest zijn die mij in hun grip houden.

Loslaten…. niet zozeer die blaadjes maar de ik die de blaadjes vasthoudt.